Kromieryż. Czesi wybrali je najpiękniejszym miastem Czech

Kojarzycie taką zieleń, która nie jest jeszcze zielona, bo jest tak młoda, że zielony jest jeszcze delikatnie żółty? (Jakkolwiek kuriozalnie to zdanie brzmi, ma kolorystyczny sens). Taki był był dominujący kolor w kromeryskim parku. Z powodu długiej, zimnej wiosny przyroda dopiero budziła się do życia, ale doświadczony ogrodnik wie, kiedy wszystko kwitnie, dlatego  wchodząc do parku zastałem nie tylko gładko przystrzyżone trawniki, ale też feerię innych barw. Obok murawy, odcinając się od zielonego kobierca, widać było starannie zaplanowane kolorowe wzory ułożone z roślin.

Powiecie: „park jakich wiele”, ale przyznacie że jeśli dopowiem, że pomiędzy krzewami i drzewami uganiały się za sobą pawie, kiedy powietrze co i rusz przeszywały ich nawoływania, kiedy idąc ścieżką, trzeba było chwilę poczekać, bo właśnie kilka pawi postanowiło przejść z trawnika na trawnik, to brzmi to już bardziej interesująco? I jeśli dodam, że tuż obok  tego widoku znajdują się woliery z radośnie ćwierkającymi ptakami, wtedy będziecie mieli obraz całkowitego piękna. Byłoby wręcz idealnie gdyby nie dwóch pijących piwo jegomościów, którzy wiedli jakiś zażarty spór i robili konkurencję ptakom. Łyżką dziegciu były jeszcze małpy na zbyt małym, w mojej ocenie, wybiegu.

Takim widokiem (nie o małpy mi chodzi) można się długo napawać, ale czas nagli. Poszedłem dalej w park, wypiłem kawę obok jakiegoś zabytkowego pawilonu nad sztucznym jeziorkiem i nasunęło mi się skojarzenie, że ten wąski długi zbiornik mógłby uchodzić za mały baraj (czyli sztuczny zbiornik wodny) i być ulokowanym gdzieś wśród świątyń Angkoru w Kambodży. Chyba za wiele podróżuję, skoro nasuwają mi się takie odległe o kilka tysięcy kilometrów skojarzenia w środku Europy. Ale co poradzę, że zarówno tam jak i w Kromieryżu było magicznie?

Wyobraźcie sobie 64 hektary parku, gdzie nie ma przypadkowości i mimo, że część przestrzeni wydawać się może dzika, że rządzi się swoimi prawami, to w każdym miejscu obecna jest ręka człowieka. Nawet na ogromnej przestrzeni, która uchodzić może za wielką i dziką łąkę nie ma mowy o przypadku. A jak już „dziką” łąkę wspomniałem, to pięknie wyglądają stada ptaków podrywające się do lotu spośród traw… Szedłem sobie alejkami wśród takich widoków, kilometr za kilometrem, bo chciałem zajrzeć w każdy zakątek. A co i rusz jest coś do zobaczenia, to przydrożny obelisk, to jakaś pamiątkowa tablica albo też ozdobny pawilon, idealnie wkomponowany w otoczenie.
I oto nagle dochodzę do jeziorka tuż obok zespołu pałacowego, którego budynki przeglądają się w nieruchomej tafli wody. Kicz? Może i tak, ale wygląda to pięknie. W sumie brakowało tylko łabędzi, ale pewnie i na nie da się tu trafić.

A potem poszedłem do kasy, bo przecież być w Kromieryżu i nie obejrzeć tutejszego pałacu od środka, to rzecz niedopuszczalna. Do nie tak odległego Brna jechałem dopiero wieczorem, zatem wciąż miałem sporo czasu na poznanie tego, co jest w miasteczku najpiękniejsze. I oto nagle przy kasie okazuje się, że nie da się wejść ot tak, z marszu. Wejście tylko w zorganizowanej grupie, a najbliższe wolne miejsce przypada dopiero za dwie godziny. Kupuję zatem bilet combo, który obejmuje wejście nie tylko do środka pałacu, ale także na wieżę tutejszego kościoła oraz parku kwiatów oddalonego o około półtora kilometra (W Kromieryżu są dwa duże zespoły parkowe)

Ogród Kwiatowy w Kromieryżu

Ogród Kwiatowy to drugi z dużych parków miasta. W przeciwieństwie do Ogrodu Pałacowego, który jest urządzony w stylu angielskim, ten przedstawia styl francuski. Nie powiem, że jest brzydki, ale po pierwsze jest mniejszy, a po drugie dla mnie nie ma tego „czegoś”.  Wiem, że znawcy i wyklną mnie od czci i wiary, ale co poradzę, że po obejrzeniu parku przy pałacu, ten stał się dla mnie mniejszym i bardziej chorowitym przyrodnim bratem z ósmego małżeństwa ojca, którego zazwyczaj i tak nie było w domu ;). Niby się kocha, ale jednak czasami brakuje chemii.

Mój gust, wasz może być inny, sami przekonajcie się, co wolicie. Przekraczając bramę ogrodu, po prawej i po lewej stronie mamy oranżerie z tropikalnymi roślinami. Nie są to wielkie budynki, ale można tu wejść na chwilę. Szczególnie ta po lewo od wejścia cieszy się ogromnym zainteresowaniem, bo… sprzedają tam lody. Cóż, każdemu wedle jego potrzeb, dlatego tym chętniej wybieram mniej obleganą, prawą oranżerię. Miejsce w sam raz by spędzić kilka minut i powdychać zapach kwitnących cytrusów.

Tylko ile można wąchać kwiaty? 🙂 Idę oglądać resztę parku. Decyduję się pójść w lewo od wejścia i obejść cały kompleks dookoła. Wszyscy, z którymi rozmawiałem zachwycali się tym parkiem, zatem napalony jak przysłowiowy szczerbaty na suchary, także i ja z wypiekami na twarzy zagłębiałem się w park. A było tak…

Najpierw trafiłem na konstrukcję, która spodobałaby się Alicji z Krainy Czarów. Oto przede mną wielki kopiec, a w nim królicze nory i króliki, które zza drucianej siatki spoglądają na świat. Ok, to by się pewnie Alicji nie spodobało. Potem zaś był pawilon na wodzie, w którym za siatką siedziało kilkadziesiąt ozdobnych kur. I kogutów. Te ostatnie piały… Wolę skowronki, zdecydowanie wolę. Jak chcę koguta jadę do swojej Żabianki poczta Trojanów. U sąsiadów piejooo kury piejoooo…

Lekko już znudzony i wcale nie tak znów zachwycony tym, co miało być piękne a jest dla mnie nudne, poszedłem dalej. Najpierw natknąłem się na elegancko przystrzyżoną alejkę z drzew zamykających się nad głową, ok to nawet ładne, kiedy idzie się szpalerem soczystej zieleni. Tym ciekawiej, że dróżka prowadzi do niskiego labiryntu zbudowanego z żywopłotu. Byłoby to fajne, ale niestety ludzie nie umieją się bawić i przez labirynt są zrobione turystyczne skróty. Tuż za tą konstrukcją znajduje się rotunda, która jest centralną częścią tego Parku Kwiatów i jeśli mamy ochotę, możemy ją zwiedzić od środka. Tu obowiązuje już osobny bilet, a mnie naglił czas.

Pałac Arcybiskupi w Kromieryżu

Spacer po Kromieryżu